كاش مي شد غصه را زنجير كرد

ذره هاي عشق را تكثير كرد

كاش مي شد زخم را مرحم شويم

يار و غمخوار و انيس هم شويم

كاش مي شد بر خلاف سرنوشت

قسمت و تقدير را از سر نوشت

كاش مي شد چشم و دل را باز كرد

نغمه هاي دوستي را ساز كرد

كاش مي شد عشق را اغاز كرد

بي خيال از هرغمي پرواز كرد.

بي تو يك روز در اين فاصله ها خواهم مرد

مثل يك بيت ته قافيه ها خواهم مرد

تو كه رفتي همه ثانته ها سايه شدند

سايه در سايه آن ثانيه ها خواهم مرد

شعله ها بي تو ز بي رنگي دريا گفتند

موج در موج در اين خاطره ها خواهم مرد

گم شدم در قدم دوري چشمان بهار

بي تو يك روز در اين فاصله ها خواهم مرد

همشه ميشه از تو گفت

هميشه ميشه از تو خوند

ميشه هزار بغض غمو

از خلوت ، خاطره روند

تو ... تو همين قافيه اي

خيلي عجيني با دلم

وقتي بهت فكر مي كنم             

حل ميشه درد و مشكلم

گاهي سراغمو بگير

گاهي به ياد من بيفت

ميون دلواپسيا

تو رو فقط دلم شنفت.......

وقتي دل ارزش خود رو از دست بدهد / چشمهايت ديگر اشكي براي ريختن نداشته باشد / وقتي ديگر قدرت فرياد زدن هم نداشته باشي / وقتي ديگر هر چه دل تنگت خواسته باشد و گفته باشي / وقتي ديگر دفتر و قلم هم تنهايت گذاشته باشند / وقتي از درون تمام وجودت يخ بزند / وقتي چشم از دنيا ببندي و آرزوي مرگ بكني / وقتي احساس كني ديگر هيچ كس تو را درك نمي كند / وقتي احساس كني تنهاترين تنها هستي / وقتي باد شمع هاي روشن اتاق تو را خاموش كند / چشمهايت را ببند و از ته دل بخند ............... كه با لبخند روحي خاموش جان ميگيرد و درختي پير جوان ميشود.